Petra Werlich – Painting & Drawings
It was David Hockney who said: `The space between where you end and I begin, is the most interesting space of all. It`s far more interesting than outer space. It`s all about me, looking. That`s what any picture is, an account of looking at something.`
Werlich laat zowel onze alledaagse handelingen zien, met het dunne laagje vernis van beschaving, als ook de wereld die daaronder ligt. De innerlijke mens en dat wat we aan de buitenkant verborgen willen houden. De wijze waarop we kijken naar ons leven, waardoor we de onderliggende chaos en bizarre wereld niet hoeven te zien, maar waarvan we weten dat die bestaat. Zij onderzoekt de regels en rituelen waarmee wij de onderliggende wereld willen beteugelen en verbaast zich erover hoe wij ons gedragen. Het is niet de magische wereld van een kind dat zij bloot legt maar een chaotische, wereld met driften en lusten, reflexen en instincten. De beelden die hieraan ontspruiten worden soms aan elkaar geregen en vormen op deze manier weer een nieuw verhaal. Een verhaal waarin de toeschouwer zelf een perspectief kan innemen doch tegelijkertijd stuurt ze de toeschouwer in het kijken en om ook tussen de regels door te lezen.
Ze is niet geïnteresseerd in de uiterlijkheden die een realiteit moeten voorstellen. De waarheid is een gekozen gedachte die ontstaan is in een suggestieve context. Haar werk ontstaat daarom veelal op een organische manier waarin tijd en ruimte mede bepalend zijn voor het uiteindelijke resultaat. Zie de Anderson-Winaver illusie.
Opgroeiend in een gezin waarvan de vader met een oorlogstrauma, en de moeder met haar gezondheid kampte, probeerde Werlich grip te krijgen op herinneringen; gevoelens en de voor haar soms bevreemdende buitenwereld. Al op zeer jonge leeftijd was ze zich akelig bewust van haar eigen denken en houding hierin. Haar concentratie op haar eigen binnenwereld bleek een welkome bescherming te bieden om te overleven.
Er zijn tekeningen gebaseerd op Familieverhalen zoals de persoonlijke herinneringen uit haar vaders dagboekagenda`s. Tekeningen van haar moeder in vertwijfeling en wanhoop door een post natale depressie (Everything Changed). Maar ook tekeningen over Werlich`s ervaringen in de kunstwereld; de actualiteit, zoals teksten uit de media; Songteksten en filosofische en feministische passages.
Na een traumatische ervaringen in haar leven leert ze dat het `normale` niet bestaat; dat dierbaren kunnen polariseren; en dat je veroordeeld kunt worden om wie je bent. Nadat ze in een rouwproces en depressie is gegleden en ze zich afvraagt waarom ze überhaupt nog kunst zou willen maken besluit ze het kunstenaarschap te laten voor wat het is. Ze focust zich nog veel meer dan voorheen diep op het introspectieve; dat wat in het onderbewuste verborgen ligt, om zodoende invloed te kunnen uitoefenen op de toekomst.
Ondanks dat zij als schilder is afgestudeerd ontstaan er voornamelijk zwart wit tekeningen maar allengs worden zij kleurrijker. Soms zijn ze onderdeel van een installatie.